Pjer Paolo Pazolini

Pjer Paolo Pazolini (1922 – 1975) jedan je od najznačajnijih i najkontroverznijih umetnika i intelektualaca 20. veka. Kao pisac, pesnik, režiser, scenarista, slikar, prevodilac, komunista i veliki borac za prava lumpenproletarijata i potlačenih slojeva društva, u svom radu bavio se italijanskim društvom u periodu od Drugog svetskog rata do ’70-ih godina. Zbog svojih radikalnih stavova često je bio u sukobu s vlastima, katoličkom crkvom i buržoazijom, a bio je i veliki kritičar konzumerizma. Prema njegovim rečima, društvo potrošača („neokapitalizam”) i novi fašizam proširili su otuđivanje / homogenizaciju i centralizaciju koje raniji klerofašizam nije uspeo da postigne, dovodeći tako do antropološke promene. Ta promena se odnosi na gubitak humanizma i proširenje produktivnosti kao centralne za ljudsko stanje, koje je prezirao. Brutalno je ubijen 1975. godine.

Široj javnosti poznat je kao režiser remek-dela svetske kinematografije, pre svega specifičnih adaptacija književnih klasika kao što su Kralj Edip (1967), Dekameron (1971), Kanterberijske priče (1972), Salo (1975), kao i društveno angažovanih dela među kojima se posebno ističu Akatone (1961), Mama Roma (1962) i Teorema (1968). Kod nas je manje poznato da je Pazolini stekao slavu pre svega kao pisac. Prvobitno kao pesnik sa zbirkama Stihovi iz Kazarse (1941), Dnevnik (1946) i Biljka (1946), koje su naišle na izvanredan prijem tadašnje kritike, a zatim i svojim romanima, među kojima se posebno ističu Iskusni momci (1955) i Nasilni život (1959), kao i dramama Orgija (1968) i Kalderon (1973), i brojnim esejima.

Fakultet za medije i komunikacije je 2017. godine objavio kratku Pazolinijevu raspravu o fašizmima pod naslovom Nestanak svitaca., a 2023 u saradnji sa Multimedijalnim institutom iz Zagreba i razgovor Đuzepea Kardila sa Pjer Paola Pazolinija, koji se odvio 1969. u Njujorku Pazolini po Pazoliniju.