Umberto Eko

Umberto Eko (1932 – 2016) bio je filozof, estetičar, semiolog, teoretičar književnosti, pisac, esejista i istoričar srednjeg veka. U svom istraživačkom radu bavio se proučavanjem sredstava masovnog informisanja u okviru semiologije i estetike primenom strukturalističkog metoda. Estetika televizijskog iskustva, estetske strukture direktnog prenošenja, slobode događaja i determinacija, analiza poetskog jezika, otvorenost i teorija informacija, teme su kojima se bavio. Pomno je pratio i lucidno analizirao savremenu kulturu, informacionu estetiku, semiologiju vizuelnih poruka, a bavio se i tumačenjem metafora, problemom krivotvorenja i granicama tumačenja.

Osnovao je dva književna magazina i kao redovan profesor predavao od 1971. godine semiotiku i estetiku vizuelnih komunikacija na Univerzitetu u Bolonji, kao i na nekoliko prestižnih italijanskih i američkih univerziteta. Radio je pet godina kao urednik kulturnog programa na televiziji (RAI). Svoj debi kao pisac imao je romanom Ime ruže (Paideia 2000), za kojim slede Fukoovo klatno (Beletra 1989), Ostrvo dana pređašnjeg (Geopoetika 1995), Baudolino (Narodna knjiga 2001), Tajanstveni plamen kraljice Loane (Narodna knjiga 2004), Praško groblje (Plato 2010) i Nulti broj (Vulkan 2015).

Među brojnim delima koja su prevedena na srpski jezik izdvajaju se eseji i studije: Otvoreno djelo (Veselin Masleša – Sarajevo 1965), Granice tumačenja (Paideia 2001), Šest šetnji po narativnoj šumi (Narodna knjiga – Alfa 2003) i zajedno sa Žan-Klod Karijerom Ne nadajte se da ćete se rešiti knjiga (Gradac 2011), O književnosti (Vulkan 2015), Pape Satàn Aleppe (Geopoetika 2016) i dr. Autor je i tri monografije Istorija lepote (Plato 2004) i Istorija ružnoće (Plato 2007), Beskrajni spiskovi (Plato 2011).